Over mij:
Stefan Verkerk

Van het een kwam het ander, en dat is het resultaat van mijn passie voor fotografie. Toen ik als kleine jongen nog op de basisschool zat en veel zat te expirimenteren met computers, wist ik het voor elkaar te krijgen om in Word mijn eigen krantje te maken. 'De Wezeper Courant', gevuld met (onzinnig) nieuws over wat er allemaal gebeurde in mijn klas op een school op de rand van de prachtige Veluwe en de weidse IJsseldelta.

Door de mix van interesses in zowel computers als in 'journalistiek', raakte ik verzeild in de wondere wereld van websites maken. De Wezeper Courant werd in groep 7 ingeruild voor mijn eerste persoonlijke website. Een simpele pagina. Maar in de jaren die daarop volgden, is er veel veranderd.

Ik leerde mijzelf websites maken, ik werd volledig autodidact. Mijn interesses voor wat er lokaal speelde werden groter en om het een en ander vast te kunnen leggen, kocht ik mijn eerste camera. Dat was een Trust Powercam LCD 820 met – jawel – maar liefst 4x digitale zoom! Dat was bijzonder in die tijd. Ik ging allerlei dingen vastleggen in en rond mijn woonplaats Wezep. Als er wat interessants was, zette ik dat op mijn website. Van oranjeversieringen tijdens het WK voetbal, tot bijzondere buienluchten in het voorjaar.

Maar de goedkope camera bleek niet bestand tegen intensief gebruik. Ik stapte over naar een HP R717 camera, wat alweer een stap vooruit was. Dat ging een tijd lang goed, totdat ook deze de geest gaf. Mijn eerste spiegelreflex camera was toen een feit: het werd de Canon EOS 350D. Een instapmodel, maar wel een camera waarmee het fotograferen een totaal nieuwe dimensie kreeg.

Het succes van de Hanzelijn

Door een combinatie van interesses ontstond er een bijzonder project. Ik begon een website over de bouw van de Hanzelijn, dagelijks voorzien van nieuwe foto's van de bouwterreinen. Toen ik de site in 2007 startte, kon ik nooit voorzien wat mij dat zou gaan opleveren. Door het project leerde ik steeds beter foto's maken: ik werd kritischer en stelde steeds hogere kwaliteitseisen aan mijn foto's. Ook de indeling van de website moest perfect zijn.

De website zorgde voor veel bezoekers, maar het gooide ook hoge ogen bij de bouwers: ik deed allerlei contacten op bij de aannemers en bij de opdrachtgever van de Hanzelijn: ProRail. Door die contacten kreeg ik mijn eerste betaalde opdracht: het invaren van de hoofdoverspanning van de Hanzelijn brug bij Hattem. Dat bleek het startschot te zijn van mijn carrière als fotograaf.

Sinds 15 mei 2010 sta ik bij de Kamer van Koophandel ingeschreven als zelfstandig ondernemer: Stefan Verkerk Fotografie en Webdesign. Diezelfde zomer nog mocht ik in opdracht van ProRail de grote verbouwing van station Arnhem in beeld gaan vastleggen. Het resulteerde in steeds meer opdrachten en contacten bij diverse (bouw)bedrijven.

Steeds een stap verder

Doordat ik de zaken professioneel kon gaan aanpakken betekende dat ook dat het wat betreft apparatuur steeds een stapje verder ging. Van een Canon EOS 350D naar een 500D, om vervolgens van de 5DmkII en mkIII naar een Canon EOS 1D-X mark II te gaan, aangevuld met een prachtige megapixel monster: de Canon EOS 5DS R.

Samen met allerlei lichtgevoelige objectieven, van groothoek 16-35mm tot 70-200mm telezoom en met portretlensen zoals de 35mm en 85mm, samen met een 24mm tilt en shift lens ben ik voorzien van een veelzijdig aantal lensen waarmee ik elke fotoklus met succes kan voltooien. Daarbij maak ik bovendien ook gebruik van draadloze flitsers, zodat er indien nodig ook nog het nodige licht toegevoegd kan worden aan een foto.


Incidentenfotografie en -video

Sinds 2007 ben ik ook actief met het vastleggen van de inzetten van de hulpdiensten op de Noord Veluwe. In het begin was dit veelal in Wezep en de dorpen Hattemerbroek en soms Oldebroek, maar sinds 2011 – toen ik mijn rijbewijs behaalde – kon ik mijn werkgebied uitbreiden. Met de introductie van video in spiegelreflexcamera's zorgde dat er voor dat ik ook met videobeelden verslag kon gaan doen van incidenten. Door de vele contacten die ik opdeed bij de hulpverleners kon ik op een steeds betere wijze de incidenten vastleggen, zonder daarbij de privacy van slachtoffers aan te tasten.

Door de grote aantallen foto's en video's die ik aan de landelijke- en regionale media heb kunnen leveren, kwam ik eind 2012 in aanmerking voor een politieperskaart. Het verkrijgen van de politieperskaart was voor mij de bevestiging dat mijn werk serieus genomen wordt en dat ik op een professionele manier mijn werk ook kon blijven uitoefenen.